KAIOLA

Kaiola.

Kanpoan eguzkia dago.
Eguzkia besterik ez
bainan gizonezkoak begiratzen dute
eta ondoren abestu.

Nik ez dakit eguzkitaz.
Nik aingeruen kantu eta
azken haize ufadaren
sermoi beroez dakit.
Goizalderarte ohiu egiten dakit
non heriotza biluzik
nere iltzalean etzaten da.

Nere izen azpian negar egiten dut.
Zapiak astintzen ditut gauean
eta egi nahia duten barkuek
nerekin egiten dute dantza.
Hiltzak gordetzen ditut
nere amets gaixoei
barre egiteko.

Kanpoan eguzkia dago.
Ni errautsez janzten naiz.

La jaula.

Afuera hay sol.
No es más que un sol
pero los hombres lo miran
y después cantan.

Yo no sé del sol.
Yo sé la melodía del ángel
y el sermón caliente
del último viento.
Sé gritar hasta el alba
cuando la muerte se posa desnuda
en mi sombra.

Yo lloro debajo de mi nombre.
Yo agito pañuelos en la noche
y barcos sedientos de realidad
bailan conmigo.
Yo oculto clavos
para escarnecer a mis sueños enfermos.

Afuera hay sol.
Yo me visto de cenizas.